Eulera ci u nas dostatek

Wiadomo nie od dziś, że jeśli student ma się dużo uczyć, wykonuje najpierw (albo też w trakcie) dużo innych czynności. Najpopularniejsze jest niezbyt szczegółowe sprzątanie, oraz robienie sobie jedzenia (moje grzanki w piekarniku). Przeraża ilość nauki i projektów do zrobienia w krótkim czasie, przeraża aż tak, że paraliżuje wszystko oprócz żołądka, który woła 'jeść!' i to najgłośniej w stronę czekolady. Ja mam również inny sposób na marnotrawienie cennych minut naukowych - mianowicie piszę sobie posty :). (Ten miał być podsumowaniem ankiet, ale w międzyczasie notatki jakoś weszły mi pod palce i wyszło coś, co zaraz przeczytacie :) )

Żeby jednak coś z nauki było (mało bo mało, ale lepsze coś niż nic (no i lepsze coś niż coś innego :P)), będę po drodze zamieszczać pojęcia do nauki na wytrzymałość materiałów. Pierwsza z kartki Siła krytyczna Eulera - siła, przy której osiowo ściskany pręt prosty, o określonej geometrii i więzach, traci równowagę stateczną na rzecz równowagi obojętnej lub chwiejnej.

Ów pręt, zadziwiony na pewno własną wolnością, może przyjąć krzywoliniową postać równowagi. Siła odpowiedzialna za całe zamieszanie występuje w zakresie liniowo sprężystym, i istnieje na nią wzór niejakiego Eulera. I tu sie zaczyna ciekawie - nie wiem czy zdajecie sobie sprawę, że dużo 'rzeczy' (twierdzeń, praw, tensorów, ...) noszących popularne nazwiska, wcale nie została wymyślona przez pana Lagrange'a, Eulera, Cauchy'ego. Poinformował nas o tym pan od teorii sprężystości i plastyczności, i chyba nawet pokusił się o wytłumaczenie zjawiska, ale ja go dokładnie nie pamiętam :(. Często nazwy nadaje się od nazwisk pierwszych badaczy danej dziedziny - tak było na przykład z równaniami Hooke'a, których późniejszych form Hooke na oczy nie widział. Dzisiaj również pan poruszył ten temat, mówiąc, że Euler był świetny w równaniach różniczkowych, i rozwiązał jakieś jedno (albo raczej niejedno) bardzo trudne równanie, które okazało się później niebywale przydatne w mechanice. I zostało równaniem Eulera :P, choć trzeba przyznać, że jednym z wielu.

Nazwy - miały pomagać identyfikować 'obiekt matematyczny' :P, ale chyba cały system nie działa najlepiej. Przeróżnymi twierdzeniami Lagrange'a i Cauchy'ego jest przesycona niemal cała znana mi matematyka i mechanika, co za tym idzie i tak nikt nie wie, o które konkretnie chodzi. Z drugiej strony 'tensor Pioli-Kirchoffa II rodzaju', 'równania naprężeniowe Beltramiego-Michella' albo 'twierdzenie Castigliano' mają jakoś mało wchodzące do głowy nazwy (zwłaszcza, jeśli się je zapisuje fonetycznie, za każdym razem inaczej :P).Dochodzi do tego potężna ilość symboli, znaczków, indeksów, jakie się pod panami kryją - i wychodzi całość nie do zapamiętania i skojarzenia.

Żeby była jasność - mamy na wykładzie wszystkie twierdzenia przedstawione, opisane, udowodnione, nazwane - bo tak trzeba. Nikt nam się nie każe uczyć ich wszystkich na pamięć, ani nawet na rozumienie (chociaż nie wiem, zaliczenia jeszcze nie było :P) - wydaje mi się, że po prostu mamy wiedzieć, że istnieją. Umieszcza nam się żarówkę w głowie, która kiedyś, jeśli dobrze przygotujemy sobie obwód elektryczny z pozostałych wiadomości, będzie miała szansę się zaświecić.

Napiszę coś jeszcze - dzisiaj pan określił równanie różniczkowe jako jednocześnie: zwyczajne, drugiego rzędu, liniowe, jednorodne i o zmiennych współczynnikach - nie wiedziałam, że aż tyle może tego być :P. Lubię pana od teorii sprężystości, a mechanika, chociaż dla mnie prawie niezrozumiała, jest jednak ciekawa :).



PS. Kilka dni temu pierwszy raz pomyślałam, że nie dam rady zdążyć ze wszystkim. Proszę, trzymajcie za mnie kciuki, albo chociaż za moją zdolność do niespania. Czuję się niesamowicie bezradna, i często nawet nie wiem, w co ręce włożyć. Dzięki za pomoc wszystkim dodającym otuchy i wiedzy jednostkom ;), a także powodzenia tym, którzy są w tej samej (albo w gorszej) sytuacji :).