Poplątane z pomieszanym

Czasem patrzy się na świat, i ma się wrażenie, że nie funkcjonuje on najlepiej. Że można by go było poprawić, zmienić nieco ustawienia, usprawnić oporne przekładki, rozplątać nitki, poukładać rozwaloną układankę. Sama bardzo często (zdecydowanie za często) mam wielką ochotę na aktywność sprzątającą, z której bywa, że wychodzi więcej szkód niż pożytku. Patrzy się na wydarzenia, osoby, i widzi się alternatywę, motywy innych, powody tajenia tych motywów... i nagle daje się odszukać niezależne równania, zgadza się ilość zmiennych, jest rozwiązanie - naszym, moim, zdaniem optymalne.

Wracając z Francji, miałam jakieś 5kg nadbagażu do samolotu. Tak szczerze, chyba nie udało mi się nigdy lecieć z bagażem lżejszym o więcej niż 1kg od przepisowej wagi, jednak zawsze każde przekroczenie było ukrywane za pięknym uśmiechem i połami kurtki, w których spokojnie mieściły się książki i inne sweterki. Tamtym razem nie było tak prosto, pani uparła się na 20 kg, i pozostałość kochana pani Francoise wysłała mi pocztą. Clue historii tkwi w tym, że opłaty za nadbagaż są strasznie wysokie (jak dla Polaków), i sięgają... 20 euro za każdy kilogram. Lecąc do Krakowa (i podziwiając wspaniały zachód słońca), pomyślałam, że o wiele wygodniej byłoby, gdyby linie lotnicze ustaliły niskie opłaty przy przekroczeniu limitu o pierwszy kilogram, a potem, by ta cena rosła jak ciąg arytmetyczny. Ludzie nie wyrzucaliby na siłę starych spodni i szamponów do włosów, tylko płaciliby niewiele za to, co im się tam przekroczyło (każdemu się zdarza, zwłaszcza po kilkumiesięcznym pobycie daleko od domu :P), chyba, że chcieliby przewieźć bez mała drugi raz tyle, co planowo. W skrócie - mała opłata za 1 kg nadbagażu, za to powyżej 5 już bardzo zniechęcająca.

W każdym razie wracając - gdy odpowiednio długo się pomyśli, optymalizuje się różne zadania lub sytuacje, które nam się nie podobają w obecnej formie. (Jeszcze banalniejszy przykład: miast kroić szczypiorek pojedynczo, bierzemy od razu całą garść, to też optymalizacja - ułatwianie sobie :) ). Tak samo jest z ludźmi - wiele chcą, i wiele nie robią. Z przeróżnych powodów, często decydujący głos ma kultura, wychowanie, własny kodeks moralny. Racami swoich chęci marne stworzenia przecinają powietrze, te krzyżują się ze sobą, rozbijają, nie trafiają w cel. Jest jakaś prawda we fraszce 'bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało na raz' - nie ma tak chyba w życiu.

Patrzę teraz, i widzę poplątany świat - który chyba potrafiłabym poukładać lepiej. Czemu tego nie zrobię? Bo to teraz niemożliwe. Do wszystkich działań trzeba dorosnąć, nie tylko muszę to zrobić ja, ale też inni. I może całe sytuacje, wszystko musi się stać odpowiednie do wprowadzania zmian. To, co teraz piszę, to również jakiś przejaw pychy - wydaje mi się, że jestem w stanie ocenić nie tylko siebie, ale też część świata dookoła, miliony możliwości nieprzewidywalnego, nawet nie wiedząc, czy wiem choć trochę 'na pewno'. Powoli zaczynam rozumieć, że różewiczowy Ikar musiał utonąć. Nie mam, nikt nie ma prawa ingerować w życie innych, bo każde 'dobro' dla jednego, będzie 'złem' w stronę innego. Ludzie tak bardzo się mijają w swoich potrzebach, marzeniach i oczekiwaniach. I jeszcze krótko Camus: 'Żyć to czynić zło: innym i sobie samemu poprzez innych. Okrutna ziemio! Jak to zrobić, żeby nie dotykać niczego? Jakie znaleźć ostateczne wygnanie?'

Wiem, że pewnie mało kto wie, o co mi chodziło :P, nie potrafię tego łatwiej napisać, nie pokazując dokładnie konkretnej sytuacji. Post trochę mało wesoły, ale mi potrzebny. Poza tym naprawdę uważam, że jeśli dobrymi chęciami jest naprawdę wybrukowane piekło, to ludzkość nie zna dość dobrego budulca dla nieba ;) - i tu się nic nie zmieni. No i jestem przekonana, że to możliwe :).


PS Moim ulubionym pedałem w samochodzie jest sprzęgło - zamiast hamować, redukuję biegi, idiotyczny odruch :P. Zaczął mi się okres przedsesyjny, wczoraj pierwszy raz się naprawdę bałam, że nie zdążę. Powodzenia wszystkim w podobnej sytuacji :)