Pociągamy za sznurki chaosu, nie wiedząc, co jest na ich końcu, ani o co zaczepiają po drodze. Sztuka gry w jengę życia, gdy każdy jest badaczem swojego i cudzego losu.
Magisterka leży, przepusty choć też leżą, to jest to ich stan naturalny. Wszyscy są zdziwieni, że w ekstremalnych przypadkach mamy 14 form tego samego rzeczownika (liczba pojedyncza i mnoga, po 7 przypadków). Z kolei jak im wyjechałam z 'I could have forgotten to close the windows yesterday' nie mogli powstrzymać uśmiechu.
Ciągniemy za ten sznurek jak dzieci - tylko po to, żeby zobaczyć, co się stanie. A może posypie się konfetti :)?
Notka naszpikowana ciekawymi spostrzeżeniami.
OdpowiedzUsuńTrochę mnie przerażą to, że zdanie "nie ma czasu albo woli, by jej [katastrofy] uniknąć" wydaje się bardzo prawdziwe.
Jak to wszystko jest dziwnie pomyślane, że ciągnie nas prosto w ogień, że właśnie tej woli brakuje (i to jak często), żeby się ratować. Mimo, że człowiek instynkty przetrwaniowe i jakiejś samotroski na ogół pielęgnuje..
http://www.youtube.com/watch?v=_Fu2NySfFlE
OdpowiedzUsuńTo chyba pierwsze co mi przyszło na myśl po przeczytaniu komentarza :).
Ciężko przychodzi poświęcanie czegoś dzisiaj, żeby kiedyś nie bolało.