UWAGA! Post dotyczy Wielkiego Postu i nie ma żadnych 'naukowych' podstaw - tzn. nie sprawdzałam, czy to co piszę zgadza się w 100% z aktualnie głoszonymi naukami Kościoła. Nie szukałam informacji na temat spraw, które poruszam, po prostu pisałam, co myślę - a w tym temacie mogę w wielu miejscach myśleć źle. Będzie krótko i przepraszam, jeśli płytko.
Mamy Wielki Post. Czas postu, jałmużny, modlitwy, czas zmian, a także czas wzmożonego myślenia o sprawach nieco mniej doczesnych niż zwykle. Już dawno przeszło mi przekonanie, że trzeba w tym czasie nie jeść cukierków, bo to się podoba Bogu. W życiu liczą się czyny, ale zaraz po nich (jednak skłaniam się ku takiej kolejności) ważne są intencje, motywacje, powody. 'Nie jeść cukierków', bo 'tak się spodoba Bogu' jest słabym powodem. 'Nie jeść cukierków' bo 'a nuż schudnę, poza tym tak się spodoba Bogu' jest tak samo słabe. Ale już 'nie jeść cukierków, bo w ten sposób powiem Bogu, że porzucam coś, co lubię dlatego, by pokazać, że mogę w każdej chwili zrezygnować z czegoś doczesnego w imię czegoś wiecznego. Ćwiczę siebie dla Niego' już jest w porządku. Widać różnicę, prawda? I warto poszukać naszej motywacji w sercu, bo może niepotrzebnie się z tym niejedzeniem cukierków męczymy.
Ale właściwie to chciałam napisać o czymś innym (tylko chyba już nie napiszę). W każdym razie - w czasie Wielkiego Postu Bóg, który też był kuszony, pomaga nam dochować naszych postanowień. Umacnia nas. A ludzie teraz są przeraźliwie słabi, wygodni i poddający się. Widzę to po sobie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz